Aydınlığa Ramak Kala

ağlayan bir şehrin
dumandan grileşen karakterini
dumandan garipleşen şairin
yitik,devrik söylevleri nasıl aydınlatsın
ve aşk kokmayan şehvetli sokaklarını

bel soğukluğuna dolanan uçkurları gevşekçe
kirli kaputlarda
ölü organlarda
biraz kan
fazlaca yalan
paraya tapan kevaşelerin dudaklarında
döner mide bulandırıcı devran

/biz de geçtik bazı yollardan
affeder mi ki yaradan?/

kalemim çıplak
cesaretim ak
ki ben yazdıkça çoğaltırım cefamı
sineye çektiğim hüzünlerimle doğru orantılı

ki karanlıktan aydınlığı doğurtabilendim de; en-el hak
işte yine;

hava kasvetli hüzmesini çekiyor içimden

içimden bir ses aşklaşıyor
seni seviyorumlar yaklaşıyor
gözlerinde buzu serinleten mavi güneşle;
meleği andıran melek kalbime akıyor

kendi kavramını yine kaybeden zaman yılgın hayallerini yüklerken beynime
aydınlat beni gözlerinle;ey mavi güneşli melek

Ekrem Emre Ünlü